Portrait of An Arrogant Master Bölüm 1

1.Bölüm

 

Çevirmen Anyelaa

 

“Nefes nefese, hah. hah.”

 

Macy ciğerlerinin ağzına kadar dolduğunu hissetti. Çalılıklar arasında ilerlemek cildini çiğ bırakmış ve acıtmıştı. Gökyüzü kırmızının tehlikeli tonlarına bürünmüştü ve etrafını saran keskin duman boğazının şiddetle yanmasına neden oluyordu.

 

“Neden… neden… Hayır, olamaz.”

 

Varış noktasına yaklaştıkça yanma sesleri daha da keskinleşiyor, kulaklarına diken gibi saplanıyordu.

 

“Olamaz” diye tekrarladığı dualarına rağmen, oraya vardığında kulübe tehlikeli bir şekilde alevler içinde kalmıştı. Ağaçlar cehennemden çıkmış heykeller gibi acayip bir şekilde bükülmüş, acı içinde çığlık atıyorlardı. Ancak yangın sınır tanımıyor ve acımasızca yayılıyordu.

 

“Yeni mi geldin?”

 

Yıkıntıların arasından karanlık bir siluet çıktı.

 

Sıcaklık görüşünü bulanıklaştırıyordu ama adamın sesi netti. Gece gökyüzü gibi siyah saçlar ve buz gibi deniz mavisi gözler.

 

Eren Wood, onun efendisi, bir heykel kadar güzeldi. Küllere karışan saçları rüzgârda dalgalanıyordu. Geniş omuzlarına dökülen giysileri, küllerin arasından çıkmış olmasına rağmen şaşırtıcı derecede sağlamdı.

 

“Neden… Oradan çıkıyorsun?”

 

Üzerinde hiç yanık yoktu. Endişelenmekten çok kafası karışmıştı. Adam sesinde belli belirsiz bir gülümsemeyle konuştu.

 

“Çünkü yangını ben başlattım.”

 

“ Ne?”

 

“Bunun için üzgünüm. Puro yakacaktım ama yanlışlıkla düşürdüm.”

 

Bir hata mı? Bunu doğru mu duyuyordu?

 

“Peki ya tablolarım?”

 

Yakınlarda yanıcı maddeler olabilirdi; eski halılar, pencereleri saran perdeler ya da paylaştıkları yumuşak yatak takımları.

 

Ve ayrıca…

 

Soğukkanlı tavrı bir hata gibi görünmüyordu, Macy ona makul bir mazeret bulmak için zihnini zorladı.

 

Sözlerini doğru kılmak için. Yangını kazara çıkardığına ve değerli tablolarını kasten yakmadığına inanmak için.

 

“ Tabloların mı?”

 

Ağzının kenarındaki sırıtış, onun beklentilerini eğlenceli bulduğunu gösteriyordu.

 

Beyaz eldivenli, zarif eliyle ceketinin içinden bir puro ve kibrit çıkardı. Kibriti yanakları çukurlaşana kadar derince çekti. Puronun ucu kıpkırmızı parlarken, arkasındaki kabin tamamen çöktü.

 

“ Yağlı boya kesinlikle buranın alev denizine dönüşmesinde rol oynadı.”

 

Siyah küller çiçek gibi açmış, etrafa saçılan alevler etrafı ışıl ışıl aydınlatmıştı.

 

Macy bu güzel ama acımasız manzarayı şaşkınlıkla izledi.

 

“Neden ağlıyorsun? Onlar senin bile değil. Ne kulübe ne de tablolar.”

 

Eren yaklaştı ve eliyle bastırır gibi gözyaşlarını sildi. Macy ağladığını ancak onun sözlerini duyduktan sonra fark etti.

 

Gözyaşları yeniden zahmetsizce akarken, Eren’in yumuşak dudakları kızın lekeli yüzüne değdi; puro dumanının keskin kokusu ve yanık kokusuyla lekelenmiş bir öpücüktü bu.

 

“Ellerini ve ayaklarını ben hareket ettirdiğim için, yarattığın tablolar da benim. Bu yüzden kaybı olan benim, Macy.”

 

Bu felaket şeytanın adıyla yazılmış bir cezaydı. Hayır, gözlerinin önünde şeytana aşık olması onun suçuydu.

 

Bu yüzden kaçtı. Çok uzaklara kaçtı.

 

Onun adını hayatından çıkarmak istiyordu, söküp atmak anlamına gelse bile.

 

***

 

“Ah… Artık mümkün değil mi?

 

Fırçasının ucu hafifçe titredi. Ne kadar uğraşırsa uğraşsın, parmakları daha fazla kıvrılmıyordu.

 

Tuval sayısız başarısızlık iziyle doluydu. Gevşekçe tuttuğu fırça kısa süre sonra hafif bir sesle yere düştü.

 

“Stil biraz değişmiş gibi görünmüyor mu?”

 

“Daha çok inceliğini kaybetmiş gibi.”

 

Macy’nin odası ikinci kattaydı ama bazen dışarıdan gelen sesler sanki hemen yanındaymış gibi duyuluyordu.

 

Bugün resimlerini satın almak için gelen ziyaretçiler yarım saat içinde ayrılacak gibi görünüyordu.

 

“Bir çöküş yaşıyorlar mı? Dahilerin bunu yoğun bir şekilde hissettiğini söylerler.”

 

“Ama fırça darbelerinin bu kadar bozulması…”

 

“Bir zamanlar ‘Tanrı’nın Fırçası’ olarak adlandırılan fırça artık eskimiş görünüyor. Bir zamanlar Obelite’nin en büyük ressamı olarak övülürdü, ne büyük kayıp.”

 

Bilinmezlikten gelen dahi bir sanatçı, Tanrı’nın fırçasının dokunuşu, Obelite’nin en büyük ressamı, Tanrı’nın parmak uçları…

 

Sanat dünyasının onu tanımlamak için kullandığı tüm sıfatlar artık gülünç geliyordu. Kaskatı ve hissiz elleri belirgin bir şekilde kasılıyordu.

 

Bir zamanlar Obelite’nin en iyi ressamı olarak ünlenmişken şimdi fırçayı bile doğru düzgün tutamayan bir aptala dönüşmüştü.

 

“Yine de Yannick Horton ismi bir değer taşıyor o yüzden izlemeye devam edelim.”

 

Üstelik bu şanlı unvan Yannick Horton’un ismine bağlıydı. O Macy değildi, onun tek ağabeyiydi.

 

“Macy!”

 

Alt kattaki konuşmaları dikkatle dinlerken öfkeli bir ses yankılandı.

 

“Macy Horton!!”

 

Birdenbire, kapı çalınmadan kapı açıldı. Koyu renk saçlı ve yüzünde sert bir ifade olan Yannick Horton orada duruyordu.

 

“Bunca zamandır seninle böyle acınası resimler yapabilesin diye mi ilgilendiğimi sanıyorsun?”

 

Yannick tuvali inceledikten sonra resim malzemelerini sertçe devirdi. Paletler ve fırçalar her yere saçıldı.

 

“Al şu fırçayı, Macy!”

 

Sonra da fırçayı Macy’nin eline zorla tutuşturmaya çalıştı. Parmakları zayıf ve titriyordu ve fırça sürekli elinden kayıyordu.

 

“Tutamıyorum kardeşim… Gücüm… Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, hiç güç toplayamıyorum…”